به نام خدا
یه خاطراتی تو ذهنم هست که تمام تابستون رو برای فراموش کردنشون تلاش کردم و خدا رو شکر خوب موفق بودم. فقط یه چیزایی وجود داره که دیدنشون منو یاد اون روزا می اندازه. یاد پروژه ی ترم چهار، نگاههای ترم چهار، امتحان های ترم چهار، حرف های ترم چهار، هم اتاقی های ترم چهار و دوست ترم چهار!!!از یه طرف دلم نمی خواد از بین ببرمشون و از یه طرف هم طاقت حتی یه نگاه سطحی رو هم بهشون ندارم!لحظه ای که وجودشونو درک می کنم عذاب می کشم.تنها راهی که به ذهنم می رسه اینه که یه چند وقتی نبینمشون...دلم می خواد یه روزی از خواب بیدار شم و ببینم که تمام اون روزها رو فراموش کردم...
به یاد خدا

به نام خدا
این روزها که می گذرد احساس می کنم ...
خدای من ... این روزا خیلی سخت می گذره ... اون اولا که تازه وارد خوابگاه شده بودم زندگی ساده و قشنگی داشتم و از زندگیم خیلی هم لذت می بردم ... خودم بودم و خودم ... کم کم سخت شد همه چی ... کلی امتحانمون کردی و نمی دونم چه جوری از این امتحانا بیرون اومدیم ... اتفاق پشت اتفاق ... تلخی پشت تلخی ... اشک بود که زمین و زمان رو می شست... خدای من ... خیلی کمکم کردی ... خیلی کمکمون کردی ... امیدوارم تصمیماتی که گرفتم به صلاح همه مون باشه و دلم می خواد باز هم کمکمون کنی... با این اتفاقاتی که هر روز داره می افته شدیدا به حمایتت محتاجیم ...
صبح قراره انتخاب واحد کنیم... ترم بالاتر ... مشکلات بیشتر و بزرگتر... دانشگاه از نظر تحصیلی هیچ فرقی تو حال و روزم ایجاد نکرد اما به اندازه ی تمام عمرم تو این دو سال زندگی تجربه کسب کردم... با اینکه آدم بدبینی نیستم اما دیدم در مورد زندگی اونم تو خوابگاه و دانشگاه و آدمها خیلی عوض شده...
دلایلش رو هم بخوبی می دونم ... وقتی یادم می افته که قراره برم ، ته دلم می لرزه ...
خدایا خیلی کمکمون کن و هیچ وقت تنهامون نذار ...
به یاد خدا

به نام خدا
تا بستون هم داره ته می کشه و من مثل همیشه وقت کم آوردم! کتاب زیاد خوندم و کلی هم فکر کردم و یه عالمه نتیجه گیری کردم ولی از خیلی از کارام موندم... دو هفته ی دیگه باید از تمام دل بستگی ها برای یه مدت نسبتا ظولانی خداحافظی کنم و برم پی قال و قیل دانشگاه! اما اصلا آمادگی شو ندارم... آمادگی که نه ؛ حوصله شو ندارم... از دانشکده متنفرم... اینقدر از در و دیوارش بوی بچگی میاد که دلم نمی خواد یه لحظه اضافه تر از معمول تو محیطش باشم... حالا خدا رو شکر که اصفهان رو با هیچ شهری عوض نمی کنم و خیلی دوستش دارم، همینطور بچه های خوابگاه و مخصوصا هم اتاقی ها رو ... یه دوست گلم دارم که به عالمی می ارزه... می دونم دل خوشی ها کم نیست ولی خب دیگه همیشه یه مسائلی هست که آدمو آزار بده و همیشه یه آدمایی هستن که در عنفوان کودکی اعتماد بنفس کاذب می گیرن و از هیچ تلاشی برای در آوردن گند احساسشون مضایقه نمی کنن...و خیلی وقتا تو اینقدر از دنیا و افکار معمول بشر پرتی که با سر می ری تو تیر چراغ برق یا کمپلت می افتی ته جوب!!! البته تو دیگه نمی ذاری گندش در بیاد!
گاهی وقتا فکر می کنم با خیلی ها نباید صادق بود... خیلییییی ها به معنای واقعی کلمه جنبه شو ندارن !
خدا خودش کمک کنه ؛ نمی دونم امسال قراره چه بلایایی به سرمون نازل باشه ، هر چی که هست دربست قبول، چون می دونم غیر از خیر چیزی برای بنده اش نمی خواد ... هرچند دعا در جهت خیر نمودن امور هم فراموش نمیشه...
ماه رمضون هم اومد ... انشاءالله که پر برکت باشه و به شدت التماس دعا
به یاد خدا